अक्टुवर क्रान्तिको शिक्षा

सन् १९१७ अक्टुवर २५ तारिखका दिन विश्वसर्वहारावर्गका महान् नेछा भ्लादीभिर इल्वीच लेनिनको नेतृत्वमा महान् रुसी अक्टुवर समाजवादी क्रान्ति सम्पन्न भएको थियो । महान् अक्टुवर क्रान्ति विश्वमै वैज्ञानिक समाजवादी क्रान्ति थियो र त्यस क्रान्तिले पहिलो पटक पूँजीवादी राज्यव्यवस्थालाई बलपूर्वक ध्वंश गरेर श्रमिक जनताको अर्थात् वैज्ञानिक समाजवादी राज्यव्यवस्था निर्माण गरेर सर्वहारावर्गको अधिनायकत्व स्थापित गरेको थियो । अक्टुवर क्रान्तिलाई सर्वहारावर्गको निम्ति गौरवपूर्ण विजयको रूपमा लिइन्छ । त्यही समयमा रुसमा महान् लेनिनको नेतृत्वमा कसरी अक्टुवर क्रान्ति सम्पन्न भयो ? र अहिले सोभित रुसमा प्रतिक्रान्ति भएर नाङ्गो तथा विकृतिपूर्ण पूँजीवादी व्यवस्था लागु भइरहेको भएतापनि महान्् रुसी अक्टुवर समाजवादी क्रान्तिले विश्व सर्वहारावर्गलाई प्रदान गरेको दीर्घकालिन शिक्षा अहिले पनि विश्वभरिका एवम् ....... नेपाली सर्वहारा वर्ग अर्थात् नेपाली माओवादी क्रान्तिकारीहरूले त्यस क्रान्तिबाट के पाठ सिक्न सक्छन्? भन्ने विषयमा यस लेखमा संक्षिप्त रूपमा प्रकाश पार्ने प्रयत्न गरिएको छ ।
    कार्ल माक्र्स र फेडरिक एंगेल्सद्वारा माक्र्सवादको प्रतिपादन भएको ठिक ३५ वर्ष अघि सोभियत रुसमा सन् १८८३ मा प्लेखानोभको नेतृत्वमा मजदूर मुक्ति दल नाम पहिलो माक्र्सवादी समूहको विकास भयो । यही रुसमा स्थापित कम्युनिस्ट पार्टी थियो र यसलाई दोस्रो अन्तराष्ट्रिय भित्रका संशोधनवादीहरू र देश भित्रैका मार्तोभहरू, मेन्सेभिकहरू, एसेर समेतका संशोधनवादीहरूका विषयहरू भीषण दुईलाइन सङ्घर्ष र विचारधारात्मक अन्तरसङ्घर्ष संचालन गरेर त्यस कम्युनिस्ट पार्टीलाई लेनिन (सन् १८७०–१९२४) ले नयाँ ढंगले विकास गर्नु भयो । माक्र्सवाद सर्वहारा क्रान्तिको विज्ञान हो । यो पूँजीवादको प्रारम्भिक अवस्थामा विकसित भएको एक वैज्ञानिक र क्रान्तिकारी सिद्धान्त, वर्गसङ्घर्ष तथा इतिहासमा बलप्रयोगको भूमिका र वैज्ञानिक समाजवाद तथा साम्यवाद यसका आधारभूत मान्यताहरूलाई स्थापित गर्ने क्रममा पहिलो चरणमा माक्र्सवादको विकास भयो भने माक्र्सवादको गुणात्मक विकासको दोस्रो चरणमा पूँजीवादले साम्राज्यवादमा प्रवेश गर्नु, उत्पादक शक्ति र सर्वहारा आन्दोलन तथा ज्ञान–विज्ञानका विविध क्षेत्रमा थप प्रगति हुँदै जानु र यस प्रकारको नयाँ परिस्थिति अनुरूप माक्र्सवादलाई नयाँ उँचाइमा विकसित गर्नु पर्ने एतिहासिक आवश्यकताका बीचबाट लेनिनवादको जन्म विकास भयो । रुसमा चलिरहेको वर्गसङ्घर्षको उत्कर्ष र कम्युनिस्ट आन्दोलन भित्र तथा कम्युनिस्टपार्टी भित्र संचालन भइरहेको संझौताहीन र भीषण दुईलाई सङ्घर्षका बीचबाट लेनिनले लेनिनवादको प्रतिपादन र विकास गर्नुभयो । र, माक्र्सवाद–लेनिनवाद सर्वहारावर्गको मुक्तिको मार्गदर्शक सिद्धान्त बन्यो ।
    रुसमा सन् १९०५ र १९१४ का दुइवटा क्रान्तिहरू असफल भए । तर मजदुर आन्दोलको भने चरम विकास भएको थियो । १ अगस्ट सन् १८१४ मा पहिलो विश्व साम्राज्यवादी युद्ध शुरु भयो । जार सरकारले रुसमा मजदुरहरूको क्रान्तिकारी आन्दोलनलाई दवाउन विश्व युद्धबाट फाइदा उठाउन भरमग्दर प्रयास ग¥यो । विश्वयुद्ध चर्कदै गयो । युद्धरत राष्ट्रहरूका मजदुर पार्टीहरूका बहुसंख्यक नेताहरू अन्धराष्ट्रवादी प्रचारको विषालु प्रभावमा परेर आफ्ना सरकारको समर्थन गर्ने, युछकालमा वर्गीय शान्ति स्थापना गर्ने आह्वान गर्न थाले । यो प्रकारले उनिहरू श्रमिक जनताको स्वार्थमाथि गद्दारी गर्दै थिए । विश्युद्धको यसमा नै दोस्रो इन्टरनेशनल भंग भयो । मात्र वोल्सेभिकहरूले लेनिनको नेतृत्वमा सर्वहारा अन्तराष्ट्रियवादको झण्डा उठाएका थिए र युद्धको साम्राज्यवादी चरित्रको भण्डाफोर गरेका थिए । लडाइको शुरुमा रुसमा करीब ४० लाख मानिसहरू सेनामा भर्ति गरिएका थिए । सम्पूर्ण युद्धकालमा (सन् ११९१४–१९१८) रुसमा डेढ करोड मानिसहरूलाई सेनामा भर्ति गरिएको थियो । रुसी सेना ठूलो वीरता र साहससहित लडाईँ लडेको थियो । युद्धले देशलाई विर्वाद पार्दै लग्यो । युद्ध शुरु हुनासाथ नै बोल्सेभिकहरूले मोर्चामा र देशभित्र सैनिकहरूलाई यो युद्ध अन्यायपूर्ण छ, साम्राज्यवादीहरूले आफ्नो नीजि स्वार्थपूर्तिका लागि यो लडाईँ शुरु गरेको हुन भन्ने कुरा बुझाउँदै आएका थिए जारशाही सैनिक अदालत बोल्सेभिक प्रचारकहरूलाई मृत्युदण्ड दिन्थ्यो । सैनिकहरू, मजदुरहरू तथा किसानहरू युद्धबारे वास्तविक कुरा थाहा पाइहाल्यो । अत्याधिक श्रमीक जनताले “साम्राज्यवादी युद्धलाई गृहयुद्धमा परिणत गर” जस्ता वोल्सेभिकहरूका नारालाई समर्थन गर्न थाले । जारशाही विरोधी आन्दोलन चर्केर गयो । रुसमा क्रान्ति परिपक्व वन्दै गयो । बोल्सेभिकहरूको आह्वानमा मजदुर आन्दोलनले उग्ररूप लिदै गयो । पुलिसले आन्दोलनकारीहरूमाथि चर्को दमन चलाउन थाल्यो । तर मजदुरहरूले “युछ मुर्दावाद ! जार मुर्दावाद ! रोटी ! रोटी ! शान्ति ! शान्ति ! जस्ता नारा घन्काउँदै आन्दोललाई तीब्र गतिमा अगाडि बढाए । सन् १९१७ फेब्रुअरीका दिन जारशाहले निकोलाई ........ आफ्ना सैनिहरूलाई मजदुरहरूमाथि गोली चलाउने आदेश दियो । र सैनिकहरूलाई मैदानमा उता¥यो । तर सैनिकहरूले मजदुरहरूमाथि ...............हरूले मजदुर जनतालाई साथ दिए । लाखौं मजदुर जता सडकमा उत्रियो उनिहरूमाथि दमन गर्ने जारशाहको प्रयास असफल भयो । फेबु्रअरी क्रान्ति पुरा भयो । जार शाही राज्यसत्ता ढल्यो । तर नयाँ सत्ता वुर्जुवा पूँजीपतिहरूको हातमा गयो । बोल्सेभिकहरू असफल भए नयाँ सत्ता प्राप्त गर्नलाई ।
    जारशाहीलाई सत्ताच्यूत गरे पश्चात् अस्थायी सरकारको स्थापना भयो । करेन्स्की अस्थायी सरकारका प्रमुख बने । मेन्सेभिकहरू सरकारमा सहभागी भए । तर बोलेभिकहरू सरकारमा सामेल भएनन् ।
    लेनिन ९ वर्षदेखि स्विजरल्याण्डमा निर्वासित हुनुहुन्थ्यो । अस्थायी सरकार र त्यसका नेताहरूले जारशाहको तख्ता उलिसकेपछि क्रान्तिको उद्देश्य पुरा भइसकेको भन्दै जनतालाई अलमल्याउँदै थिए । निर्वासन् तथा जेलहरूबाट निस्केर आएका बोल्सेभिकहरूले मजदुर, सैनिन तथा किसानहरूलाई जबसम्म पूँजीपतिहरू तथा जमिन्दारहरूको हातमा सत्तारहन्छ, वास्तविक स्वतन्त्रता पाउन सकिन्न भन्ने कुरा बुझाउन थाले । निर्वासनबाटै लेनिनले मजदुरहरूलाई संवोधन गर्दै लेख्नु भएको थियो । “जारशाही सत्ताको उन्मूलन मात्र पहिलो कदम हो ।” उहाँले श्रमिक जनतालाई अस्थायी सरकारमाथि विश्वास नगर्ने र आफ्नो सङ्घर्ष चालु राख्ने आह्वान गर्नु भएको थियो ।
    फरवरी क्रान्तिले लेनिनलाई निर्वासनबाट रुस फर्कन बाटो खोली दियो । विभिन्न कठिनाइहरू पारगर्दै लेनिन ३ अप्रिल १९१७ को दिन पेत्रोग्राद आइपुग्नु भएको थियो । जनताले उहाँलाई ठूलो स्वागत गरे । क्रान्तिकारी सैनिकहरूको सुरक्षासहित लेनिनले भाषण गर्दै भन्ु भएको थियो – “जारको तख्ता उल्टी सकेको छ, तर जिमन्दारहरू तथा पूँजीपतिहरूको सत्ता कायमै छ । जमिन कलकारखाना आदि यथावत उनिहरूकै हातमा छन् । उनिहरू मजदुर तथा किसानहरूको शोषण गर्दै छन् । पूँजीपतिहरू तथा जमिन्दारहरूको सत्ताको ठाउँमा श्रमिक जनताको सत्ता कायम हुनु पर्दछ । जनता नै समस्त जमि, कलकारखानाहरूको मालिक बन्नुपर्छ ।” लेनिनले आफ्नो भाषणको अन्त्यमा .................... ४ अप्रिलका दिन बोल्सेभिकहरूको वैठकमा लेनिनले पार्टीको भावी कार्योजना सम्बन्धि सम्पूर्ण योजना प्रस्तुत गर्नु भयो । जसलाई अप्रिल थोसिसको रूपमा प्रख्यात छ । त्यसमा रुसी क्रान्ति सम्बन्धि कार्पोजना समावेस गरिएको थियो । त्यस पश्चात रुसमा क्रान्तिको व्यापक तयारी हुन थाल्यो । मजदुर आन्दोलन उत्कर्षमा पुग्न थाल्यो । अस्थायी सरकारले मजदुरहरू आन्दोलनहरूमाथि दमनचक्र चलाउन थाल्यो । अस्थायी सरकारले श्रमिक जनतामाथि प्रहार गर्न शुरु ग¥यो ।
    लेनिनलाई बचाउने उद्देश्यले बोल्सेभिक पार्टीले उहाँलाई गुप्तवासमा पठाउने निर्णय ग¥यो । लेनिन भूमिगत हुनु भयो र भूमिगत अवस्थाबाटै रुसी क्रान्तिको नेतृत्व गरि रहनु भयो । अगस्ट १९१७ मा बसेको वोल्सेभिकको छैठौं पार्टी कांग्रेसले सशस्त्र विद्रोहको लागि तयारी गर्ने प्रस्ताव स्वीकार ग¥यो । त्यसपछि लेनिन सशस्त्र विद्रोहको समस्त योजना तयार पार्ने कार्यमा लागि पर्नु भयो ।
    ७ अक्टुवर, १९१७ को दिन लेनिन गुप्त रूपमा पेत्रोग्राद फर्कनु भयो १० अक्टुवरका दिन वोल्सेभिक पार्टीको केन्द्रीय सभितिको वैठक बस्यो । त्यस वैठकमा लेनिनले भन्नु भएको थियो, अस्थायी सरकारलाई हटाउने मौका आइसकेको छ, जनता विद्रोहको लागि तयरा छ ।” वोल्सेभिक पार्टीको केन्द्रीय समितिले अविलम्भ सशस्त्र विद्रोहको लागि तयारी गर्ने निर्णय पारित ग¥यो । कामेनेभ, जिनोभ्येम र रिकोवले मात्र सशस्त्र विद्रोहको विरोध गरेर गद्दारी गरेका थिए भने ट्राटस्कीले जनविद्रोहलाई पछि धकेलेर विथोल्न चाहेका थिए । ती सबैका प्रयासहरू असफल भए । महान् लेनिनको नेतृत्वमा सन् १९१७ अक्टुवर २५ का दिन रुसमा आम सशस्त्र जनविद्रोह सफल भयो । रुसमा पहिलो समाजवादी शिविरको झण्डा गाडियो । श्रमिक जनताको युगौं पुरानो सपना साकार भयो । मजदुर तथा किसानहरू देशका मालिक बने । फरवरी क्रान्ति पश्चात लेनिनले क्रान्तिको योजना नवनाएको भए शायद त्यही समयमै संसमा क्रान्ति सम्पन्न नहुन पनि सक्थ्यो ।
    हामी माक्र्सवादको प्रतिपादन भएको १६३ वर्ष पछि महान् रुसी अक्टुवर समाजवादी क्रान्ति सम्पन्न भएको ९४ वर्ष पछि र महान् चीनीया नयाँ जनवादी क्रान्ति सम्पन्न भएको ६२ वर्ष पछि मा जनविद्रोमार्पmत नयाँ नेपाली जनवादी क्रान्ति पुरा गर्ने निर्णायाक विन्दुमा पुगेका छौं । र माक्र्सवाद लेनिनवाद–माओवादको मार्गनिर्देशन र ................संचालित नेपाली सर्वहारा वर्गको अग्रदस्ता एकीकृत नेकपा (माओवादी) नेपाली क्रान्तिको निर्णायक नेतृत्वकारी शक्ति हो । नेपाली क्रान्तिको वाँकी कार्यभार यही पार्टीले नै पुरा गर्नु पर्ने छ । तर यतिबेला नेपाली क्रान्तिको नेतृत्व गरिएको एकीकृत माओवादी पार्टीको मूख्य नेतृत्व नेपाली कम्युनिस्ट आन्दोलनलाई विसर्जन गर्ने, नेपाली क्रान्तिलाई विर्सजन गर्ने दिशातिर उन्मुख भइरहेको छ । जसका कारण क्रान्तिकारी माक्र्सवाद र दक्षिणपन्थि विर्सर्जनवादकाबीच, क्रान्तिकारी कार्यदिशा र सुधारवादी–संशोधनवादी कार्यदिशाका बीच र क्रान्ति गर्ने कि नगर्ने ? आदि विषयमा यति बेला पार्टीभित्र दुइलाइन सङ्घर्ष र विचारधारात्मको दुइलाइन सङ्घर्ष भीषण रूपमा संचालन भइरहेको छ ।
    पार्टी भित्रको यो अवस्था एकाएक पैदा भएको होइन । यसको लामो श्रृंखला छ । महान्् दश वर्षे जनयुद्ध र २०६२÷०६३ मा सम्पन्न १९ दिने ऐतिहासिक जनआन्दोलनको बलबाट सामान्तवादी राजतन्त्रात्मक राज्यव्यवस्थाको अन्त्य भयो र एकखाले पूँजीवादी राज्य व्यवस्थाको स्थापना भयो । राजतन्त्रको अन्त्य त भयो, तर सत्ता वुर्जुवा वर्गको हातमा दलाल तथा नोकरशाही पूँजीपति वर्ग र सामन्तवर्गको हातमा गयो । जनक्रान्तिको स्वरूप धारण गरेको त्यो क्रान्तिलाई रुसमा सम्पन्न भएको फरवरि क्रान्तिको स्वरूपमा पनि लिन सकिन्छ । राजनीतिक सत्ता परिवर्तन हुने वित्तिकै, नयाँ सत्ता वुर्जुवा वर्ग अर्थात् साम्राज्यवाद र विस्तारवादका नेपाली दलालहरूको हातमा जाने वित्तिकै तत्कालिन नेकपा (माओवादी) ले रुसमा महान् लेनिनले फरवरि क्रान्तिलाई टेकेर आम सशस्त्र विद्रोह तयारी गरेर महान्् अक्टुवर समाजवादी क्रान्ति सम्पन्न गर्ने जुन वैज्ञानिक कार्यनीति तय गर्नु भएको थियो, त्यसै गरि २०६२÷०६३ को १९ दिने ऐतिहासिक जनआन्दोलनको सफलतालाई टेकेर सशस्त्र आम जनविद्रोह मार्पmत नेपाली क्रान्ति सम्पन्न गर्ने कार्यदिशाकासाथै अघि बढ्नु पथ्र्यो । तर त्यसो नगरी पार्टीको भूल नेतृत्वले साम्राज्यवादी र विस्तारवादीहरूका नेपाली दलालहरूका संझौता गर्दै अघि बढ्न थाल्यो । त्यहीनेरबाट पार्टीको मूल नेतृत्व भित्र वैचारिक विचलन पैदा भएको खुलारूपमा प्रकट हुन पुग्यो
    वैचारिक, सैद्धान्तिक रूपमा विचलित भएर नै २०६३ मंसीर ५ गते नेपाल सरकारका वृहत शान्तिवार्तामा हस्ताक्षर गर्दै जनमुक्ति सेनालाई ............न्टोनमेन्टमा हुल्ने र हतियारलाई कन्टेनरमा लगेर थन्क्याउन तयार भयो । त्यतिमात्र होइन, महान् दश वर्षे जनयुद्धलाई अन्त्य गरेको घोषणा गर्दै जनयुद्धकै प्रक्रियामा निर्माण गरिएका स्थानीय जनसत्ता र जनसरकारहरूलाई खारेज गर्ने, जनयुद्धद्वारा निर्माण गरिएका जनकम्युनहरूलाई खारेज गर्ने देशी विदेशी प्रतिक्रियावादीहरूले तयार पारिदिएको दस्तावेजहरूमा समेत मूल नेतृत्व हस्ताक्षर गर्न पुग्यो ।
    यति हुँदाहुँदै पनि पार्टी निर्णय गरिसकेको जनविद्रोहको कार्यदिशालाई स्थागित गरेर शान्ति र संविधान सम्बन्धी सुधारवादी कार्यदिशालाई बोकेर अगाढि बढ्ने पार्टीले निर्णय गरिसकेको सामन्तवाद साम्रज्यवाद विरोधी–सारतत्व बोकेको जनताको संघीय गणतन्त्रात्मक संविधान निर्माण गर्ने कार्यदिशालाई परित्याग गरेर देशी विदेशी प्रतिक्रियावादीहरूको निर्देशनमा चारबुँदे सम्झौतामा पुगेर लोकतान्त्रिक संविधान वनाउने सम्झौता पत्रमा हस्ताक्षर गर्न र साम्राज्यवादीहरू, विस्तारवादीहरू र तिनका नेपाली दलहरूको तयार पारिदिएको सात बुँदे सम्झौतामा पुगेर जनमुक्ति सेनालाई निसशस्त्रीयकरण गर्ने र विधिवत रूपमा ........ गर्ने मस्यौदामा हस्ताक्षर गरेर पार्टीको मूल नेतृत्व यतिबेला नेपाली कम्युनिस्ट आन्दोलनलाई विसर्जन गर्ने, नेपाली क्रान्तिलाई विसर्जन गर्ने तहमा फड्को मार्न पुगेको छ । सत्तामा पुग्नका निम्ति साम्राज्यवादीहरू र विस्तारवादीहरूलाई खुसी तुल्याउन र विश्वास दिलाउनका निम्ति पार्टीको निर्णय विपरित सहीहरूको रगतले साटिएका हतियारहरू सरकारलाई बुझाउने काम गरियो । त्यतिमात्र सरकारमा पुग्नका निम्ति राष्ट्रघाती ४ बुँदे सम्झौतामा गर्ने क्रममा जनसंविधान गर्ने पार्टीको निर्णय विपरित लोकतान्त्रिक संविधान बनाउने र जमिन्दारहरूलाई सुकुम्वासी किसानहरूले उपभोग गर्दै आएका घर जग्गा प्रशासन लगाएर भएपनि फिर्ता गर्ने पत्रमा हस्ताक्षर गर्ने काम भयो । यो नितान्त नेपाली क्रान्ति विरोधी क्रियाकलाप हो । भारतीय विस्तारवादी शासकहरूलाई खुसी तुल्याउने उद्देश्यले सन् ५० को असमान तथा राष्ट्रघाती सन्धिको पुनरावृत्तिको रूपमा रहेको भारतसंग विप्पा सम्झौता पहिले नै गरियो । यी सबै आत्मसमर्पणवादका निकृष्ट परिणामहरू थिए ।
    फरवरी क्रान्तिपछि क्रान्तिको तयारी गर्नका निम्ति लेनिन पुन भूमिगत हुनु भएको थियो र भूमिगत अवस्थाबाटै क्रान्तिको नेतृत्व गर्नु भएको थियो । जसले गर्दा अक्टुवर क्रान्ति सम्पन्न गर्न सम्भव भयो । नेपाली क्रान्तिको नेतृत्व गरिरहेको एमाओवादीको मूल नेतृत्वले पनि पार्टीले लिएको जनविद्रोह कार्यदिशा पुरा गर्न आवश्यक परे भूमि पुनः भूमिगत भएर भए पनि क्रान्तिलाई अगाडि बढाउन तयार हुनु पथ्र्यो तर तेस्रो जनआन्दोलनका क्रममा सरकारले सामान्य प्रहरी परिचालन गर्ने वित्तिकै मूल नेतृत्वले आन्दोलन फिर्ता लिन काम ग¥यो । यी सबै कार्यहरू वैचारिक विचलन भएको ज्वलन्त परिणाम हो । वास्तविकता के हो भने सिद्धान्तलाई बेचेर खाने र राष्ट्रिय आत्मसमर्पणको बाटो पक्रनेहरूले क्रान्तिको नेतृत् वगर्न सक्तैनन् भन्ने तथ्यका पर्दाहरू एकपछि अर्को गर्दै खुल्दै छन् । मुख्य नेतृत्वको यो गतिविधिले नेपालमा नेपाली क्रान्तिको विसर्जन गरिने र क्रान्तिलाई धेरै टाढा पु¥याउने प्रयास गरिदै छ भन्न्े आभाष सजिलै पाइन्छ । तर दक्षिणपन्थि अवसरवादीहरू र संशोधनवादी एवम् प्रतिक्रान्तिकारीहरूले क्रान्तिलाई यसरी नै अलमल्याउने, विथोल्ने र विर्सजन गर्ने अभ्यास गरि नै रहन्छन् । तर क्रान्तिको पाङ्ग्रा चाहि राकिदैन । चीनमा मात्रै चिनीया कम्युनिस्ट पार्टीले माओसेतुङको नेतृत्वमा सन् १९२७ को छन् तु स्युको दक्षिणपन्थि विर्सजनवादको विरुद्धको सङ्घर्ष, त्यस पछि लि लि सानमा देखा परेको वामपन्थि दुस्साहवादका विरुद्धको सङ्घर्ष सन् १९३० देखि १९३५ सम्म वाङ्ग मिङ्गको उग्रवामपन्थि लाइन विरुद्धको दुइलाइन सङ्घर्ष संचालन गरेर ती सबैलाई परास्त गरेर मात्र चिनीया क्रान्ति सफलतामा पुगेको थियो ।
    एमाओवादी पार्टी भित्र पनि यति बेला मुख्य नेतृत्व अवलम्बन गर्दै आएको दक्षिणपन्थि अवसरवादका विरुद्ध विचारसमूहले भीषण दुइलाइन सङ्घर्ष संचालन गरिरहेको छ । यो विचार सङ्घर्षले दक्षिणपन्थि अवसरवादीहरू र सुधारवादी संशोधनवादी विचारहरूलाई परास्त गरेर नयाँ ढंगको कम्युनिस्ट पार्टी निर्माण गरेर क्रान्तिलाई निर्णायक विन्दुमा पु¥याउने निश्चित किन भने क्रान्ति सम्पन्न गर्नलाई क्रान्तिकारी पार्टी पार्टीको आवश्यकता हुन्छ । क्रान्तिकारी विचार र क्रान्तिकारी नेतृत्वको पनि त्यत्तिकै आवश्यकता हुन्छ । पार्टी भित्र चलिरहेको दुइलाइन संघषले क्रान्तिको झण्डालाई मर्न दिने छैन र क्रान्तिका गद्दारहरूलाई पनि माफी दिने छैन । क्रान्तिको इतिहासको नियम पनि यही नै हो ।